De Disneyfilm "Peter Pan" behoort tot de lijst van mijn mooiste en leukste vroege jeugdherinneringen. Later versterkt door de vele andere verfilmingen van dit verhaal, niet de minste daarvan "Hook" met de altijd geniale Robin Williams. Het zijn Peter, Wendy en Tinkerbell - met veel hulp van Alice, Sinbad, Minoes, Bastiaan, Atréjoe en Foechoer, de Koningin die schaken bedenkt, de Pagemaster, Fantasy en Adventure en Horror - die mijn fascinatie en passie voor fantasy (en uiteindelijk ook science fiction) hebben geplant en laten opbloeien. Zij hebben een heel speciaal plaatsje ingenomen in mijn herinneringen en creativiteit.
Op Kerstavond kwam ik tijdens het zappen een versie van Peter Pan tegen die ik nog niet gezien had en ging er eens goed voor zitten. Het was een prachtige verfilming die de surrealiteit en diepere boodschappen van dit verhaal echt eer aan deden. Ik zat weer totaal gefascineerd voor de televisie gevangen. En deze keer bekeek ik het verhaal weer door een heel ander venster dan daarvoor.
Dat vind ik zo mooi... Als je 1 keer per jaar een film herkijkt of een boek herleest ontdek je weer nieuwe dingen, inzichten en geweldige details. Voor mij verouderen verhalen nooit, hoe ze ook verteld worden.
Er zit zoveel in Peter Pan.
Een eerste indruk die het verhaal kan maken, is dat het gaat over een eigenwijze knul die weigerd volwassen te worden, omdat hij dan allerlei stomme en saaie dingen moet en drie kinderen die met hem naar een speeltuineiland gaan om te ontsnappen aan hun veeleisende vader en leven vol regels en "kan-niet-mag-niets".
In globale lijnen is dit ook wel zo, maar er zit zoveel meer in dan dat.
Ik beschrijf nu een paar dingen die ik eruit haal. Dit is heel persoonlijk, iedereen interpreteerd het anders en dat is juist fantastisch! Misschien is het leuk om na het lezen van dit blog op zoek te gaan naar een versie van Peter Pan - geschreven, verteld of verfilmd, eender wat - en het (nog eens) te bekijken. Bewust bekijken. Wie weet wat je er in ontdekt. Voel je vrij het hier te delen door een reactie te plaatsen! Ik ben heel benieuwd.
Nou, daar gaat-ie.
Tijd is een heel groot thema in Peter Pan.
Wendy krijgt van haar vader te horen dat ze op moet houden met verhalen vertellen en ze moet in een eigen kamer gaan slapen (ze deelt een kamer met haar broertjes), omdat ze een volwassen meid aan het worden in. Er wordt voor haar dus een afstand geschept tussen haar en haar broertjes, waar ze heel close mee is. Voor haar gevoel een onoverkoombare kloof.
Peter Pan - die dol is op Wendy's verhalen - weigerd evenmin om volwassen te worden. Hij gaat er van uit dat school vreselijk is en dat hij daarna per se op een kantoor moet werken en - het allerergste van allemaal - gevoelens serieus moet nemen! In mijn ogen, is Peter doodsbang om overgenomen te worden door de vorm, door ego.
Hij woont in een plek waar tijd niets betekend, waar vorm niet vast is, waar natuurwetten naar je hand staan, waar hij niet volwassen hoeft te worden. Maar waar hij alsnog vast zit in een ego, een vorm, zonder dat hij het weet.
In dat land is niet iedereen immuum voor tijd. Hoewel niemand lichamelijk ouder wordt, terwijl er vier seizoenen in één dag zitten, zit de tijd wel achter iemand aan. Kapitein Haak wordt geschaduwd door een enorme krokodil, die tikt omdat hij een klok heeft verorberd. Het is de levensmissie van dat beest om Haak op te eten. Wat ik daarin zie, is een erg mooie, symbolische manier om de angst voor ouder worden en sterven uit te beelden. Haak wordt zo geconsumeerd door die angst, dat zijn hele leven hier naar gevormd is en hij geen echte vrienden heeft en geen liefde kent.
Tinkerbell is ook zo'n geval apart. Wat ik echt zo goed gevonden vind in de versie van het verhaal die ik pas gezien heb, is het volgende (ruw vertaald):
"Tinkerbell is een fee. Ze is een lief feetje, met een goed hart, ook al is ze af en toe best stout. Maar het probleem met feetjes is: Ze zijn zó klein, dat er maar plaats is voor één emotie."
Wat een probleem wordt zodra ze jaloers wordt op Wendy en later in het verhaal boos op Peter. Aan de andere kant, zodra ze vervuld raakt met de drang Peter te redden, geeft ze haar leven voor hem.
Ik denk dat feetjes enorm in het moment leven, heel erg in het Nu, want er is gewoon geen ruimte voor iets anders.
Dit kan echt een enorm lang verhaal worden, dus houd ik het bij deze "gedachtegangen" en zal ik tot een conclusie komen. :)
Uiteindelijk gaan Wendy en haar broertjes terug naar huis, omdat ze hun ouders vergeten en langzaam beginnen te vergeten wie ze zijn. Ruw gezien interpreteer ik dat ze hun vorm beginnen te verliezen en dat ze diep van binnen beseffen dat ze zonder vorm geen ervaringen op kunnen doen, niet kunnen leven naast Zijn.
Ze leren doorheen het verhaal dat ze niet bepaald worden door hun ego en dat ze niet gevangen zitten in hun vorm, onderworpen aan tijd en veranderingen, maar dat ze dat alles in de hand hebben. Dat zij bepalen hoe ze met al die dingen omgaan en dat zij degene zijn die harmonie en geluk kunnen maken.
Ik denk dat Wendy de rest van haar leven verhalen heeft verteld. ;)
woensdag 26 december 2012
zaterdag 22 december 2012
Een Nieuw Tijdperk
Vanochtend werd ik nietsvermoedend wakker, werkte zonder erbij na te denken mijn ochtendroutine af en ging ontbijten. Pas toen ik met mijn hond Ginny naar buiten stapte, kwam de gedachten bij me op:
"Het is vandaag 22 december. En we zijn er nog!"
Ik was nooit een gelover van de "einde-van-de-wereld-theorie". Ik verwachtte niet dat de wereld opeens zou vergaan of gewoon - poef - ophouden te bestaan. Niemand in mijn directe omgeving bereidde zich voor op natuurrampen of andere ellende. Nee, iedereen was zich juist voor aan het bereiden op de Kerst.
En toch was dat het eerste wat ik dacht en ik moest er hardop om lachen. Stiekem onbewust toch een beetje opluchting?
Voor mij was de theorie altijd:
De Maya's hadden de kalender in het vooruit gemaakt. "Hm, aan het einde van die cyclus kunnen we wel stoppen, we kunnen er zo heel lang mee vooruit." Maar toen verdween hun beschaving en toen hun kalender op begon te raken, konden ze geen nieuwe maken, want ze waren er niet meer.
Simpel, letterlijk, praktisch.
Toch is er nog een theorie in de wereld die ik wel zie zitten.
De theorie dat we nu begonnen zijn aan een verschuiving in het menselijke bewustzijn. Het begin van een periode waarin de mensheid als een geheel gaat beseffen dat wat we nu doen niet werkt. Dat alles anders moet en kan en dat we onze toekomst en ons geluk in eigen handen hebben.
Het begin van het besef dat jij mij bent en ik jou en jullie elkaar. Dat we verantwoordelijk zijn voor ons eigen lot, zowel individueel als collectief.
Dat vind ik een mooie theorie.
Dat gisteren niet het einde van de wereld was, maar het einde van de wereld zoals we hem kennen.
Ik ben er klaar voor.
Jij ook? :)
"Het is vandaag 22 december. En we zijn er nog!"
Ik was nooit een gelover van de "einde-van-de-wereld-theorie". Ik verwachtte niet dat de wereld opeens zou vergaan of gewoon - poef - ophouden te bestaan. Niemand in mijn directe omgeving bereidde zich voor op natuurrampen of andere ellende. Nee, iedereen was zich juist voor aan het bereiden op de Kerst.
En toch was dat het eerste wat ik dacht en ik moest er hardop om lachen. Stiekem onbewust toch een beetje opluchting?
Voor mij was de theorie altijd:
De Maya's hadden de kalender in het vooruit gemaakt. "Hm, aan het einde van die cyclus kunnen we wel stoppen, we kunnen er zo heel lang mee vooruit." Maar toen verdween hun beschaving en toen hun kalender op begon te raken, konden ze geen nieuwe maken, want ze waren er niet meer.
Simpel, letterlijk, praktisch.
Toch is er nog een theorie in de wereld die ik wel zie zitten.
De theorie dat we nu begonnen zijn aan een verschuiving in het menselijke bewustzijn. Het begin van een periode waarin de mensheid als een geheel gaat beseffen dat wat we nu doen niet werkt. Dat alles anders moet en kan en dat we onze toekomst en ons geluk in eigen handen hebben.
Het begin van het besef dat jij mij bent en ik jou en jullie elkaar. Dat we verantwoordelijk zijn voor ons eigen lot, zowel individueel als collectief.
Dat vind ik een mooie theorie.
Dat gisteren niet het einde van de wereld was, maar het einde van de wereld zoals we hem kennen.
Ik ben er klaar voor.
Jij ook? :)
maandag 17 december 2012
Ik en Kim
Met dit eerste bericht van het blog, zal ik mij even voorstellen.
Of, in feite, mijn vorm even voorstellen.
Als iemand mij vraagt wie ik ben, antwoord ik geheel automatisch: "Kim". Accurater zou zijn: "Mijn naam is Kim." Want "Kim" is niet helemaal wie (of wat) ik ben. Sterker nog, het is alleen maar een deel van wat ik laat zien.
Zie je die zin goed?
"Kim" is wat "ik" laat zien.
"Ik" laat "mijzelf" zien.
De persoon die ik nu op dit moment "ben", is mijn vorm. Wie ik echt ben, is de drijvende en scheppende kracht achter die vorm; de marionettespeler achter de marionette, als je beeldende taal prettig vind.
Ik heb een vorm gekozen en schep en herschep deze vorm continu, ik houd haar in stand en verander haar af en toe. Ik maak Kim en ervaar als Kim en heb interactie met alle andere vormen (andere personen, dieren, planten, voorwerpen, etc.) doormiddel van mijn fysieke aanwezigheid.
Maar mijn ware Ik is vormloos. Zij (het?) ervaart het leven via de vorm, maar heeft de vorm niet nodig om te bestaan.
Meestal ben ik me bewuster van de onrust en chaos van mijn gedachten, emoties en vorm dan van de rust en kracht van Aanwezig zijn, van Ik zijn in de vorm. Ook herschep ik mijn vorm zelden bewust, naar keus.
De kunst is om de ego, de vorm, weer te ervaren voor wat het is. Een vorm die door Mij wordt gecreeërd.
Ik had een tijdje veel moeite met wat ik hierboven heb geschreven. Ik vond het een vreemde gedachtenkronkel. Ik werd er op geattendeerd door een mijnheer die Eckhart Tolle heet - zijn huidige vorm althans, hahaha.
Een van zijn boeken, De Nieuwe Aarde, is momenteel mijn leesproject en ik kom er moeilijk doorheen. Wat voor mij veel toegankelijker bleek, waren de vele filmpjes op YouTube waarin deze schrijver en zeer bewuste man aan het woord was. Ze hebben mijn kijk op de wereld verandert. De kijk op mezelf.
De naam Eckhart Tolle en veel van wat hij gezegd heeft, zullen vaak in dit blog terug komen.
Maar ik dwaal volledig af.
Laat ik voor het gemak mijn vorm voorstellen. ;)
Mijn naam is Kim en ik ben 26 jaar oud.
Vanaf mijn 18de heb ik de diagnose PDD-NOS en is mij verteld dat ik hypersensitief ben. Ook word ik omschreven als een Nieuwetijdskind.
Ik ervaar een soort van balanceer act tussen deze drie dingen en ben nog altijd zoekende naar een manier om deze drie identiteiten met elkaar te doen versmelten.
Terwijl mijn jobcoach zoekt naar geschikte vacatures voor mij, doe ik vrijwilligerswerk, totdat ik kan gaan soliciteren.
Ik ben een mensenmens, een boekenworm, een boomknuffelaar, een muziekfreak en een dierenvriend. ;) En door mijn voorliefde voor science-fiction, fantasy en tabletop- en PC-games een beetje een "geek". ^^
Ik heb een hond en mijn hobbies zijn schrijven, lezen, wandelen, gamen en veel te diep nadenken over dingen.
Dit blog is toegewijd aan een van mijn grootste fascinaties: het Leven.
Laten we er alles uit halen wat er in zit!
Liefs,
Kim
Of, in feite, mijn vorm even voorstellen.
Als iemand mij vraagt wie ik ben, antwoord ik geheel automatisch: "Kim". Accurater zou zijn: "Mijn naam is Kim." Want "Kim" is niet helemaal wie (of wat) ik ben. Sterker nog, het is alleen maar een deel van wat ik laat zien.
Zie je die zin goed?
"Kim" is wat "ik" laat zien.
"Ik" laat "mijzelf" zien.
De persoon die ik nu op dit moment "ben", is mijn vorm. Wie ik echt ben, is de drijvende en scheppende kracht achter die vorm; de marionettespeler achter de marionette, als je beeldende taal prettig vind.
Ik heb een vorm gekozen en schep en herschep deze vorm continu, ik houd haar in stand en verander haar af en toe. Ik maak Kim en ervaar als Kim en heb interactie met alle andere vormen (andere personen, dieren, planten, voorwerpen, etc.) doormiddel van mijn fysieke aanwezigheid.
Maar mijn ware Ik is vormloos. Zij (het?) ervaart het leven via de vorm, maar heeft de vorm niet nodig om te bestaan.
Meestal ben ik me bewuster van de onrust en chaos van mijn gedachten, emoties en vorm dan van de rust en kracht van Aanwezig zijn, van Ik zijn in de vorm. Ook herschep ik mijn vorm zelden bewust, naar keus.
De kunst is om de ego, de vorm, weer te ervaren voor wat het is. Een vorm die door Mij wordt gecreeërd.
Ik had een tijdje veel moeite met wat ik hierboven heb geschreven. Ik vond het een vreemde gedachtenkronkel. Ik werd er op geattendeerd door een mijnheer die Eckhart Tolle heet - zijn huidige vorm althans, hahaha.
Een van zijn boeken, De Nieuwe Aarde, is momenteel mijn leesproject en ik kom er moeilijk doorheen. Wat voor mij veel toegankelijker bleek, waren de vele filmpjes op YouTube waarin deze schrijver en zeer bewuste man aan het woord was. Ze hebben mijn kijk op de wereld verandert. De kijk op mezelf.
De naam Eckhart Tolle en veel van wat hij gezegd heeft, zullen vaak in dit blog terug komen.
Maar ik dwaal volledig af.
Laat ik voor het gemak mijn vorm voorstellen. ;)
Mijn naam is Kim en ik ben 26 jaar oud.
Vanaf mijn 18de heb ik de diagnose PDD-NOS en is mij verteld dat ik hypersensitief ben. Ook word ik omschreven als een Nieuwetijdskind.
Ik ervaar een soort van balanceer act tussen deze drie dingen en ben nog altijd zoekende naar een manier om deze drie identiteiten met elkaar te doen versmelten.
Terwijl mijn jobcoach zoekt naar geschikte vacatures voor mij, doe ik vrijwilligerswerk, totdat ik kan gaan soliciteren.
Ik ben een mensenmens, een boekenworm, een boomknuffelaar, een muziekfreak en een dierenvriend. ;) En door mijn voorliefde voor science-fiction, fantasy en tabletop- en PC-games een beetje een "geek". ^^
Ik heb een hond en mijn hobbies zijn schrijven, lezen, wandelen, gamen en veel te diep nadenken over dingen.
Dit blog is toegewijd aan een van mijn grootste fascinaties: het Leven.
Laten we er alles uit halen wat er in zit!
Liefs,
Kim
Abonneren op:
Posts (Atom)