Peter Pan

De Disneyfilm "Peter Pan" behoort tot de lijst van mijn mooiste en leukste vroege jeugdherinneringen. Later versterkt door de vele andere verfilmingen van dit verhaal, niet de minste daarvan "Hook" met de altijd geniale Robin Williams. Het zijn Peter, Wendy en Tinkerbell - met veel hulp van Alice, Sinbad, Minoes, Bastiaan, Atréjoe en Foechoer, de Koningin die schaken bedenkt, de Pagemaster, Fantasy en Adventure en Horror - die mijn fascinatie en passie voor fantasy (en uiteindelijk ook science fiction) hebben geplant en laten opbloeien. Zij hebben een heel speciaal plaatsje ingenomen in mijn herinneringen en creativiteit.

Op Kerstavond kwam ik tijdens het zappen een versie van Peter Pan tegen die ik nog niet gezien had en ging er eens goed voor zitten. Het was een prachtige verfilming die de surrealiteit en diepere boodschappen van dit verhaal echt eer aan deden. Ik zat weer totaal gefascineerd voor de televisie gevangen. En deze keer bekeek ik het verhaal weer door een heel ander venster dan daarvoor.
Dat vind ik zo mooi... Als je 1 keer per jaar een film herkijkt of een boek herleest ontdek je weer nieuwe dingen, inzichten en geweldige details. Voor mij verouderen verhalen nooit, hoe ze ook verteld worden.

Er zit zoveel in Peter Pan.
Een eerste indruk die het verhaal kan maken, is dat het gaat over een eigenwijze knul die weigerd volwassen te worden, omdat hij dan allerlei stomme en saaie dingen moet en drie kinderen die met hem naar een speeltuineiland gaan om te ontsnappen aan hun veeleisende vader en leven vol regels en "kan-niet-mag-niets".
In globale lijnen is dit ook wel zo, maar er zit zoveel meer in dan dat.

Ik beschrijf nu een paar dingen die ik eruit haal. Dit is heel persoonlijk, iedereen interpreteerd het anders en dat is juist fantastisch! Misschien is het leuk om na het lezen van dit blog op zoek te gaan naar een versie van Peter Pan - geschreven, verteld of verfilmd, eender wat - en het (nog eens) te bekijken. Bewust bekijken. Wie weet wat je er in ontdekt. Voel je vrij het hier te delen door een reactie te plaatsen! Ik ben heel benieuwd.

Nou, daar gaat-ie.

Tijd is een heel groot thema in Peter Pan.
Wendy krijgt van haar vader te horen dat ze op moet houden met verhalen vertellen en ze moet in een eigen kamer gaan slapen (ze deelt een kamer met haar broertjes), omdat ze een volwassen meid aan het worden in. Er wordt voor haar dus een afstand geschept tussen haar en haar broertjes, waar ze heel close mee is. Voor haar gevoel een onoverkoombare kloof.
Peter Pan - die dol is op Wendy's verhalen - weigerd evenmin om volwassen te worden. Hij gaat er van uit dat school vreselijk is en dat hij daarna per se op een kantoor moet werken en - het allerergste van allemaal - gevoelens serieus moet nemen! In mijn ogen, is Peter doodsbang om overgenomen te worden door de vorm, door ego.
Hij woont in een plek waar tijd niets betekend, waar vorm niet vast is, waar natuurwetten naar je hand staan, waar hij niet volwassen hoeft te worden. Maar waar hij alsnog vast zit in een ego, een vorm, zonder dat hij het weet.
In dat land is niet iedereen immuum voor tijd. Hoewel niemand lichamelijk ouder wordt, terwijl er vier seizoenen in één dag zitten, zit de tijd wel achter iemand aan. Kapitein Haak wordt geschaduwd door een enorme krokodil, die tikt omdat hij een klok heeft verorberd. Het is de levensmissie van dat beest om Haak op te eten. Wat ik daarin zie, is een erg mooie, symbolische manier om de angst voor ouder worden en sterven uit te beelden. Haak wordt zo geconsumeerd door die angst, dat zijn hele leven hier naar gevormd is en hij geen echte vrienden heeft en geen liefde kent.

Tinkerbell is ook zo'n geval apart. Wat ik echt zo goed gevonden vind in de versie van het verhaal die ik pas gezien heb, is het volgende (ruw vertaald):
"Tinkerbell is een fee. Ze is een lief feetje, met een goed hart, ook al is ze af en toe best stout. Maar het probleem met feetjes is: Ze zijn zó klein, dat er maar plaats is voor één emotie."
Wat een probleem wordt zodra ze jaloers wordt op Wendy en later in het verhaal boos op Peter. Aan de andere kant, zodra ze vervuld raakt met de drang Peter te redden, geeft ze haar leven voor hem.
Ik denk dat feetjes enorm in het moment leven, heel erg in het Nu, want er is gewoon geen ruimte voor iets anders.

Dit kan echt een enorm lang verhaal worden, dus houd ik het bij deze "gedachtegangen" en zal ik tot een conclusie komen. :)
Uiteindelijk gaan Wendy en haar broertjes terug naar huis, omdat ze hun ouders vergeten en langzaam beginnen te vergeten wie ze zijn. Ruw gezien interpreteer ik dat ze hun vorm beginnen te verliezen en dat ze diep van binnen beseffen dat ze zonder vorm geen ervaringen op kunnen doen, niet kunnen leven naast Zijn.
Ze leren doorheen het verhaal dat ze niet bepaald worden door hun ego en dat ze niet gevangen zitten in hun vorm, onderworpen aan tijd en veranderingen, maar dat ze dat alles in de hand hebben. Dat zij bepalen hoe ze met al die dingen omgaan en dat zij degene zijn die harmonie en geluk kunnen maken.

Ik denk dat Wendy de rest van haar leven verhalen heeft verteld. ;)